KARDEŞİME DOKUNMA! Nikriz Atlas’ın kaleminden

Scin care Nikriz Atlas’ın kaleminden paylaşıyorum : purchase metoclopramide

KARDEŞİME DOKUNMA! cheap Baclofen

Ben 42 yaşında bir öğretmenim. Rehber Öğretmenim. İpekyolu Rehberlik ve Araştırma Merkezi’ nde çalışıyorum. Bir yıldır Van’da yaşıyorum.

Ben bir yıldır Van’da yaşıyorum…
Van’a geldiğimden beri üç ev değiştirdim. Ne nakliye şirketlerine büyük paralar verdim ne de hamal tuttum. Evimi, hem de üç kez arkadaşlarım taşıdı. Bana bir bardak bile kaldırtmadan…

Ben bir yıldır Van’da yaşıyorum…
Geldiğimizin ilk ayıydı sanırım. Okulda üst sınıflardan biri hayta oğluma zorbalık yapmış. Ertesi gün kurumun mutfağında konuşuyorduk. Arkadaşlardan biri; “seni sahipsiz mi sanıyorlar oğlum” dedi Atlas’a. Atlas o gün tam dokuz dayısıyla gitti okula, kimi rehber öğretmen kimi özel eğitimci.

Ben bir yıldır Van’da yaşıyorum…
Van’a geldiğimin dördüncü ayıydı. Oğlum kayboldu. İş yerinde bilaistisna bütün arkadaşlarım, kadınlı erkekli sokaklara döküldü. Arabası olan arabayla, olmayan yaya… Sadece çalıştığım yer değil; beni tanıyan tanımayan, diğer RAM’dan, okullardan onlarca arkadaş. Akşamüstü evimin önünde 50 kişi varsa evin içinde de bir o kadar insan vardı.

Ben bir yıldır Van’da yaşıyorum…
Başka bir dünyadan geldik buraya, Bodrum’dan… Oğlum bambaşka bir eğitim sisteminden geldi; BBOM’dan. Toprak o toprağın üzerindekilerle var. Bu toprağın üzerindekiler bizi bağrına basmasaydı yaşayabilir miydik burada?

Ben bir yıldır Van’da yaşıyorum…
Ne bir saygısızlık, ne zerre sevgisizlik, ne de ayrımcılıkla karşılaştım. Okullara seminere gittiğimde sımsıkı kucaklaştım annelerle; bilseniz ne candan, ne sıcak sarılıyorlar. Bilseniz çocuklar nasıl güzel bakıyor, nasıl güzel sahipleniyorlar sizi… Sadece yardım etmek için taşıyorlar elinizdeki paketi, sadece komşu olacaksınız, komşuluk hakkınız o andan itibaren başladı diye kamyondan inen eşyanızı dairenize çıkarıyorlar kan ter içinde; harçlık bekledikleri için değil.

Ben bir yıldır Van’da yaşıyorum…
Bu bir yıl içinde parasız kaldım ama hiç aç kalmadım. Bu bir yıl içinde evsiz kaldım ama sıcacık bir sofra ve mis kokulu bir yataktan hiç yoksun olmadım. Ümitsizliğe, sıla hasretine düştüğüm çok oldu ama başımı koyacak bir omuz illaki buldum omuz başımda.

Ben bir yıldır Van’da yaşıyorum…
Bir yıldır sabah kalktığımda gördüğüm komşum Kürt! Minibüse bindiğimde yer veren delikanlı Kürt! Başka hiç bir iş yerinde görmediğim anlayışı gösteren müdürüm Kürt! Başka hiç bir diyarda görmediğim insanlığı gösteren arkadaşlarım, çevrem Kürt! Seminerlere gittiğimde kucaklaştığım anneler Kürt! Gözlerine bakıp umutlandığım çocuklar Kürt! Canımın çok yandığı bir anda kucağına kapanıp ağladığım nene Kürt! Oğlum tökezleyip düştüğünde onu yerden kaldırıp, dirseğindeki kanı bembeyaz gömleğiyle silen dede Kürt! Beni evinde misafir eden, evinin en güzel yerinde oturtup en rahat yatağında yatıran dostlarım Kürt!

Buralarda durum böyle…

Oraları ise dehşetle izliyorum… Ve sadece kimliğimden dolayı linç edilme endişesi ile yaşasaydım ne hissederdim diye düşünüyorum izlerken…
Sadece ve sadece Türk olduğum için Kürtler tarafından hırpalansaydım, delilik derecesinde azmış güruhlar herhalde mutlu olurdu, salyalarını akıtarak bir sonraki atakları için malzeme ederlerdi oğlumu ve beni diyorum kendi kendime…

Salyalarınızı toplayın! Kardeşlerime dokunmayın!

Nikriz Atlas (eylül 2015 – düşgörenin güncesinden)