HESAPLAŞMAK VE HELALLEŞMEK / Dr.Metin Aycıl yazdı…

Kin tutmak; zehir içip, başkasının ölmesini beklemek gibidir.

BUDDHA

Bir rüya gördüm bu sabaha karşı. Babam ölmüştü (üç yıl oldu aramızdan ayrılalı). Telefonla yakınlarımıza haber veriyordum. Rüya bu yana, haber verdiklerimden çoğu, zaten Babamdan önce aramızdan ayrılmışlardı. Bir yakınımız evimize gelmişti; ne zaman duyup gelmişti anlayamadım. Cenazeye yaraşır bir şekilde giyinmişti. Bana sarıldı ve başsağlığı diledi; ben de ona karşılık verdim.

Sonra cami avlusuna geldik hep birlikte. Cenazeye gelen yakınımızı cami avlusunda gören bir akrabamız, yakınımıza sitem edip, kendi Babasının ölümünde neden cenazeye katılmadığını, bir telefon bile açmadığını söylemeye, hatta söylenmeye başladı. Belli ki kırılmıştı ve adeta hesap soruyordu.

Lafa girme gereğini duydum ve akrabamıza şunları söyledim:

“Ne olur yapma! Burası hesaplaşma yeri değil, helalleşme yeri. Helalleşmek için, mutlaka birimizin musalla taşındaki tabutun içinde mi olması gerekiyor?”

Uyandım, huzur içerisindeydim. Allah’a şükrettim, kimseye kin tutmadığım, böyle bir duyguyu tanımadığım için. Karım ile paylaştım rüyamı.

Hiç bir cenazede, hakkını helal etmeyen birine denk gelmedim. Bu gelenek ve inaç o kadar hoşuma gidiyor ki. Tanımadığımız kimselerin cenazesinde bile hakkımızı helal ediyoruz. Cenaze namazının bu bölümü beni çok duygulandırıyor.

Rüyamda sorduğum soruyu tekrar sormak istiyorum: Affetmek ve –varsa- haklarımızı helal etmek için, o kimsenin ölmesi mi gerekiyor? Öldükten sonar yapabiliyorsak, neden sağlığında yapmıyoruz? Bu bir küçüklük mü, yoksa zayıflık mı olur? Böyle düşünüyorsak, o zaman cenazesindeki helallik de samimiyetsizlik olmaz mı?

Affedebilmenin yüce bir erdem olduğunu düşünüyorum. Affedebilen insanların yollarının açık olacağına inanıyorum.

Goethe ne güzel söylüyor:

“Hiç kimse affettiği zamanki kadar yükselemez.