DEMET DANKI ERKEN / Bodrum Gündem Yazıları…

Ne güzel bir sözcüktür, Merhaba! Farsçada “Benden sana zarar gelmez,” demektir.

Yaklaşık altı sene önce soğuk bir akşam, karnımda sekiz aylık bebeğim, elimde minik kara çocuğum ve yanımda selvi boylu eşimle binmiş olduğum uçak, Bodrum Havaalanı’a iniyor. Yakın arkadaşımız Cevat bizi arabayla alıyor, evimize götürecek. Bundan sonra yaşayacağımız eve. Yolda etrafa bakıyorum. Bodrum’a girişle birlikte bizi karşılayan ikinci Cevat -Cevat Şakir Kabaağaç , beyaz badanalı evler, marinanın yelkenlileri, deniz ve renkli ışıklar… Arabayı sürerken Cevat bana doğru dönerek konuşuyor.

-Bu gece şansınıza Bodrum’un gelmiş geçmiş en soğuk akşamlarından.

-Öyle mi?

-Evet, bu kadar soğuk olmaz geceleri normalde, şu an -1 derece.

-Ankara’dan sonra pek soğuk gelmedi bana.

-Eve girince anlarsınız.

“Ne demek istedi acaba? Evler sıcak olmaz mı? Gerçi zar zor bulduğumuz bu ev klimayla ısınacakmış, yine de ne kadar üşüyebilir ki insan,” diye geçirdim içimden. Bir yandan da bana yaslanıp uyuyakalan çocuğumun başını okşuyordum. Eve vardık sonunda. Mandalina, portakal ve limonlarla çevrili, mis gibi çiçek kokularının eşlik ettiği bir siteden içeri giriyoruz valizlerle. Evin kapısını açınca bizi nemli ve buz gibi bir soğuk karşılıyor. Eşim, bana iş kalmasın diye, önceden gelip eşyaları yerleştirmişti. Hemen klimaları açıyorum panik halinde, nasıl uyunur bu soğukta? Bebek de üşümüş müdür acaba? Çocuğuma sarılıyorum, montunu çıkarmamasını söylüyorum. Cevat’la vedalaşıyoruz. Biz bizeyiz, ilk gecemiz. Ev güzel, balkondaki manzara harika. Sanki bir kartpostal fotoğrafa bakıyorum ya da bir hayalin içine yerleştiriyorlar beni.

-Anneee üşüyorum, diye bir ses ve bana doğru koşan minik adımlar. Sarılıyorum ona, uyku sütünü veriyorum ve yatağa uzanıyoruz beraber.

-Merak etme ısıtacağım seni, deyip ellerini avucuma alıyorum, minicik ellere sıcak sıcak üflüyorum yorganın altında. İkimiz de tir tir titriyoruz. Eşim o sıra eşyalarla uğraşıyor. Biraz sonra yavrum uykuya dalıyor bile. Gözlerimden yaş geliyor soğuktan… Düşünüyorum, “Bir hayal kuşunun kanadına takıldık, Bodrum’a uçtuk. Hayal büyük. Birçok öğrencinin eğitim göreceği bir okul açmak. Sıfırdan başlamak her şeye. Eşim idealist. Bodrum’daki bu eksikliğe cevap vereceği inancı var. Bu gözü kara delikanlıya her zaman güvendim. İnanıp da üstesinden gelemediği hiçbir iş olmadı yaşamında. Nasıl ki bizim ilişkimiz bir masal yazdı, bu hayal de bir masal yazacak, eminim. Çok yorulacağız, çok çalışacağız ama yılmayacağız. El ele neler başarmadık şu hayatta? Bodrum’da da olacak. Yeter ki gönlümüz temiz, alnımız terli olsun.”

Bu düşüncelerden sonra kendime geliyorum ve o çok sevdiğim imajinasyon egzersizini yapıyorum. Uzun ve yavaş nefes alıp veriyorum. Gözlerimi kapatıyorum ve bir dere hayal ediyorum. Durmadan, usul usul akan, berrak bir dere. Sadece akıyor yolunda, kendi hâlinde gidiyor. “Hiçbir şey aynı kalmaz. Su akar, zaman akar, hepsi geçer,” diye söylüyorum kendime. Gülümsüyorum Bodrum’a ve “Merhaba Bodrum!” diyorum. Ne oldu biliyor musunuz? Coşku dolu bir sesle “Merhaba!” diye yanıtlıyor beni Bodrum. O ân içim ılıyor. Yavruma sarılıp, karnımdaki bebeği de okşayarak artık ısınmış olan odamızda uykuya dalıyorum.

Aradan altı sene geçti ve dere hep aktı. Bazen coşkun bazen cılız bazen çamurlu bazen berrak aktı ama hiç durmadan aktı. Okul dev bir kampüse dönüştü, içinde yüzlerce öğrenciyi yeşerten. Alnımızın paklığı, elimizin bereketi oldu. Çocuklarımız büyüdü.

Bir “Merhaba” ile başlayan yolcuğumuz hâlâ sürmekte bu mavi yeşil cennette. Bir kadın, bir anne, bir psikiyatrist, bir psikoterapist, bir eş, bir evlat, bir arkadaş ve hepsinden önemlisi bir insan olarak buradan sesleneceğim bundan sonra sizlere. Hayat hakkında yazacağım. Zaman, aile, psikoloji, felsefe, sinema ve gözümün nuru edebiyat hakkında da yazacağım. Kelimeler buluşma adresimiz, ruhlarımız toplanma odalarımız olacak. Uzun, içten, paylaşım ve bilgi dolu bir beraberliğimiz olmasını dilerim.

Hayırlı olsun hepimize.