MAYISIN GÜCÜ… Hatice Yücel Bodrum Gündem yazıları…

Bahar’ın yaza geçtiği günler… Güneş hava toprak ve denizle buluştu. Buluştu da zaten kıt olan yağmur teğet geçti. Erken terk etti toprağın bitkilerin ağaçların gözü bulutlarda. Gel demekle gelmiyor işte… Doğa bu bir küserse inim inim inletir. Bu yıl Bodrum Mayıs’ın doğa gücünden yoksun. Oysa doğa ile toplumsal güçlerin ortaklığı değil mi dengeyi, verimi, huzuru sağlayan…

Gelelim Mayısın toplumsal gücüne;

Bir Mayıs İşçi ve Emekçi günü ile giriş yaparak, Anneler Günü sevgisi ile büyür, 19 Mayıs Gençlik ve Atatürk’ü anma günü ile geleceği yürür, çoğalarak. Yağmurun toprağı beslediği gibi toplumda bu güçlerle sürer. Düşünüyorum da yaşamın temeli olan emek sevgi, özgürlük, “Devrim’in şanlı yolunda ilerleyen halkın bayramı” olarak sürüyor. 6 Mayıs 1972’de “Darağacında Üç Fidan” geride şiir gibi bir dünya düşleyerek kendi iplerini kendileri çekerek, Türk gençliğine örnek bir yaşam bıraktılar. Bugünkü suçluları gördükçe onlar gözümde daha çok büyüyor. İstemeseler de tarih yaşatacak onları.

Mayısın ikinci Pazarı Anneler Günü, sevgi günü bence, arayıp da bulamadığımız. Sabrın üretkenliğin, almadan vermenin, özverinin, yaşamın ve yaşatmanın günü. Ucu hediyelik paketler de olmayan. Yıllar Muazzez Ata’nın Aklını da gönlünü de eskitmemişti, kıskandım. Bugünlerde çalışmaktan öte bir şey bilmeyen, doğum yaparken ölen annemi ve annemin annesini düşünürüm. Kendimi borçlu hissederim onlara karşı. Hak Adalet duygusu perçinlenir. On parmağında, on hüner olan annemi taç ederim başıma. Bir el işinde, dikiş makinesinin kolunda, bir eli eşinde, çocuklarında, yuvasında. Bir ayağı bahçede, bir ayağı gelecekte. Allah’tan Cumartesi annelerinin acılarını yaşamadılar. Annemin elini öpemediğim son yıllarda emekten yana olan bir anneyi ziyaret ederim huzur bulmak için.

Bu yıl, yıllarını eğitim emekçisi “Muazzez Ata”yı seçtim. Cumhuriyet ile yaşıt bu eğitim abidelerine de borcumuz çok birikti. Kim bilir kaç köylü çocuğu öğretmenlik ile birlikte annelik yapmıştır? Kanat takmıştır? O, sabırla bizim konuşmalarımızı dinledikten sonra

-“1940 yılları…” diyor. Savaş sonrası kıt yıllar. Yol yok, elektrik yok, şeker yok… Bodrum’un en eski ama medeni Çömlekçi köyünde öğretmeniz eşimle. Okuyanı çok köyün, 5-6 öğretmeniz. 5 sınıf ilkokul. İtişip kakışmadan bölüşüyoruz yokluğu. Köyün bizden yana Osman efendisi var. İstanbul’da Medrese okumuş. Köylünün ihtiyaçlarını sağlar. Bir gün kravat getirir İstanbul’dan. Önce köyün ağası Osman ağaya verir, ona pek yaramaz. Sonra başkalarına derken, kravat takma yerleşir. Milas’a okumaya giden çocuklar takmaya başlar. Eğitim böyle sihirli bir şeydir. Bir kişinin eğitimi bile toplumu ileriye taşır.

Kızım diyor “Bugün 2018’de Çömlekçi’de, 3 sınıfla tek öğretmenli bir okulun kaldığını duyunca üzüldüm,  Çömlekçiler adına. 8 yıllık okulları da yarım kalmış. Taşımalı sistemle okuyorlar…” Bugünden ümidi yok Muazzez Ata’nın bu nedenle.

19 Mayıs Atatürk’ün ve gençliğin gücü. 99 yıl önce kurtuluşumuzun ve kuruluşumuzun atıldığı adım “Dağ başını duman almış, Güneş ufuktan şimdi doğar, Yürüyelim arkadaşlar!” denildiği günler. Bundan kurtulmaya kararla bir Önder ve etrafında ona inanmış halk. Bir var olma imecesi. Zafer’in arkasından bugüne kadar bir mücadele. Yaptıklarımızın, yapamadıklarımızdan sonucu ortada. Atatürk’ün gençliğini yok ettik önce, susturduk, eğitmedik, kırdık, vurduk, konuşturmadık, boşa akan nehirlerimiz gibi. Enerjilerini akıllarını yönlendirmedik. Düşman ettik birbirlerine. Ne bu kutsal toprakların ürününü, ne yağmurunu ne de rüzgarı oldular. Bilimden, sanattan, işten yoksun bıraktık. Sonuç ortada.

Tam burada Atatürk’ün yanında Türkan Saylan beliriyor. Son noktasını 19 Mayıs’ta koyan Türkan Saylan eliyle yine gençleri, geleceği gösteriyor. Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği’ndeki 19 yıllık eğitime ayırdığı çabası ve binlerce Kardeleni… Toprağı ve karı delen Tepecik meydanında, Türkan Saylan büstünün önünde Nutuk’tan parçalar okuyan gençleri gördükçe, “Güneş umuttan şimdi doğar…” diyerek, Cumhuriyeti emek verenlere teşekkür edelim, Mayısın gücüne inanalım…