Hatice Orman’ın Kaleminden “Cevat Şakir’in Bodrum’u”

13 Ekim 2020 Halikarnas Balıkçısının ölümünün üzerinden tam 47 yıl geçti. İzmir’den bir cenaze nakil aracı bulunamadığı için Sevgili İsmet Hanım, bir minibüs tutup koltuklarını söktürerek cenazenin Bodrum’a getirilmesini sağladı. Dönemin Bodrum Belediye Başkanı Hasan Reşat Öncü Belediye Meclisini olağanüstü toplayarak şimdiki mezarının olduğu Gönültepe’de ki yeri meclis kararı ile tahsis ettirdi. Bodrumlular Yokuşbaşı’nda gözyaşları içerisinde sevgili hemşehrilerini karşıladılar. Bodrum’un kara günüydü o gün. Omuzlarda mavi atlasa sarılı tabut bütün Bodrum’u dolaştıktan sonra Halikarnaslım isimli tekneye bindirildi. Bodrum ve Kara Ada açıklarında gezdirildi. Böylece mavi sulara da veda etti. Küçücük bir evin bulunduğu Gönültepe’ye götürülerek sonsuza kadar yatacağı ebedi mekanına yerleştirildi. Bütün ailesi ve İsmet Hanım, babasını bu ıssız yerde nasıl bırakacaklarını düşündü. Bu sırada yanına gelen yaşlı “Teyze; kızım ben burada oturuyorum, bubana bakarım, arada su dökerim” deyince İsmet Hanım’ın içini huzur kaplamıştı. Babasının İsmetulası; yağan yağmurun yüreğinde bıraktığı  hüzünle Artemis Pansiyon’da sabaha kadar acı içinde kıvrandı. Büyük usta, çok sevdiği Bodrum ve Bodrumlularla sonsuza kadar bir aradaydı artık. Gönültepe’den bütün Gökova’yı ve Bodrum’u seyredecek, sonsuz maviliklere el sallayacaktı.

Cevat Şakir’in Bodrum’unda tutulan balıklar mahallede herkese dağıtılır, birlikte neşeyle yenirdi. Yardımlaşma ve huzur vardı bu küçük kasabada. Köylerden getirilen yumurta, sebze ve otlar iskele meydanında kurulan pazarda küçük paralara satılıyor hatta ürün değişimi yapılıyordu. Arpa buğday yetiştiren insanlar mandalin, limon ve sebze ile değiştirerek gereksinimlerini gideriyorlardı. Paranın değerinden çok insanlığın önemli olduğu zamanlardı. Evler sabun kokardı, musandıralı evlerde neşe ve sevgi vardı. Akşamları şömineler yanar, kadınlar kandil önünde kaneviçe işlerler, dantel örerlerdi. Daracık sokaklar mutlaka denize açılır, evlerin önündeki bahçeler süpürülür çocuklar toprakta oynardı. Kadınlar gündüz utandıkları için gece entari ile denize girerlerdi. Ekmeğini denizden ve topraktan kazanan masum insanlar karın tokluğuna çalışırdı. Tüccarlar da bu masum insanların sırtından para kazanırdı. Halikarnas Balıkçısı yıllarca bu emeği sömüren insanlarla mücadele etmiş, alınteri ile çalışan Bodrumluların haklarını  korumuştur.

Masum insanların yaşadığı küçük balıkçı kasabası olan  Bodrumumuzda o günden bugüne çok şey değişti .Cevat Şakir’in Bodrum’u eski Bodrum değil artık. Bu değişiklik insanoğlunun önünde duramayacağı bir durum tabii ki, şüphesiz dünya gelişiyor, koşullar, gereksinimler değişiyor. Bütün bunlarla birlikte bazı değerler de yok oluyor. Bugün Bodrum 200 bin nüfuslu büyük bir metropol haline geldi, dağ taş binalarla doldu, adına turizm denen olgu küçük kasabayı yuttu. Küçük balıkçı tekneleri, mavi yolculuklar, temiz insan dostlukları, muhabbetler, sohbetler kalmadı artık. Acımasız bir rekabet ortamı, eğitim, sağlık, ticari yaşam ve sosyal yaşamda varlığını sürdürüyor. Daha büyüğü alınmalı, daha çok para kazanmalı… Daha fazla şeye sahip olunmalı. Değerlerimizi değiştirdiğimiz daha bencil ve acımasız bir Bodrumda yaşıyoruz.

Çocuklarımıza Bodrum’un değerlerine sahip çıkmayı, doğayı denizi ve yeşili korumayı, insanlığı, sevgiyi ve saygıyı öğretmeliyiz. Mandalina, zeytin ve incir bahçelerinin, defne ağaçlarının dağ kekiklerinin, adaçayının değerini anlatmalıyız. Denizden çıkardığımız balık ve süngerle, toprakta yetiştirdiğimiz mandalin, zeytin, buğday ve incirle bugünlere geldik. Yardımlaşma, saygı ve sevgi bu güzel kasabayı yarattı. İyi kalpli, çalışkan, emeği ile geçinen ve temiz yürekli insanlar diyarı güzel Bodrumumuz sonsuza kadar huzur ve sevgi kenti olmalı.

Ölümünün 47.yılında değerli hemşehrimiz Bodrum sevdalısı Halikarnas Balıkçısı Cevat Şakir Kabaağaçlı’yı saygı ve şükranla anıyorum. Hümanist yüreği insan sevgisiyle dolu  büyük ustadan herkese merhaba.