Tıpkı eski günlerdeki gibi

2022 Ekim ayının ikinci haftasında Dünyanın çeşitli ülkelerinden Master Kürekçiler “KÜREKLE MAVİ TUR” etkinliğimize katılmak üzere Bodrum’a geldiler. Datça’da dört gün sürecek turlarına başlamadan bir gün önce Halikarnaslı kürekçilerle birlikte Bitez’den Bodrum Kalesine kadar kürek çekerek gittik, Belediye Mahfel Kafe’de yemek yedikten sonra gene kürek çekerek Bitez’e döndük. Ertesi gün Datça’daki seferlerine başladılar. Misafirler Datça turunu tamamladıktan sonra dönerken şöyle söylediler: “Cennetteki beş günümüz bitti, eve dönüyoruz.”

İlk gün Bodrum Kalesini ziyaret ettikten sonra akşam geleneksel Türk Misafirperverliğinin gereği olarak bir Mangal Partisi organize ettik. Bodrum Belediyesinin desteğinin yanı sıra Halikarnaslı Kürekçilerin evde yaptıkları muhteşem mezelerle çok zengin bir masa donatıldı.

Gecenin ilerleyen saatlerinde Kanada’dan gelen kürekçilerden bir hanım yanıma geldi ve birden bire elimi öptü. Etrafımdakiler gibi ben de şaşırarak “neden” diye sorum. “Ben yirmi yıldır kürek çekiyorum, Kanada’nın en büyük kulüplerinden birinin üyesiyim ama sizinki gibi dost canlısı, iyi anlaşmış, birbirine yardımcı olan güler yüzlü bir kulüp görmedim, bu sizin eseriniz, onun için elinizi öpüyor, kutluyorum” dedi.

O anda düşüncelerim 42 yıl geriye gitti. Almanya’da, Frankfurter Germania 1869 kulübünde antrenör olarak işe başladığım ilk günlerde çocuklarda birbirlerine karşı bir soğukluk hissetmiştim. Selamlaşıyorlar ama birlikte sinemaya bile gitmiyorlardı. Benim Galatasaray Kulübünde alışık olduğum sıcaklık, arkadaşlık, takım ve ekip havası onlarda yoktu.

Belki bir mangal partisi düzenlesem ortamı ısıtırım diye düşündüm. Kayıkhanede sorumlu olan Herr Euler ‘e “bir mangal bulabilir miyim” diye sordum. Kocaman, tam teşkilat bir mangalları varmış. Sadece kulübün kuruluş yıldönümlerinde ve ulusal bayramlarda yakıyorlarmış. “Ben kullanabilir miyim?” diye sorunca “niye” dedi. Ben de “çocukları yakından tanımak istiyorum belki bir yakınlaşma sağlayabilirim diye düşündüm” dedim. Sonunda razı oldu ama tam anlamamıştı.

Cumartesi antrenmanında çocuklara “yarın antrenmandan sonra mangal yapacağız” dedim, “niye” dediler… Birkaç tanesi de “kaç para getirmeliyiz” diye sordu. Para ödenmeyeceğini öğrenince aralarında inanmayanlar oldu.

Türk Bakkaldan sucuk, sosis ve ekmek aldım. Pazar günü buz gibi bir havada antrenmanın bitiş saatine göre Herr Euler mangalı hazırladı, sucukların kokusu her yeri sardı, çocuklar önce biraz çekingen olarak yemeğe başladılar, karınları doydukça şakalaşmalar, gülüşmeler başladı.

Bu arada kulübün bahçesinin yan yola bakan cephesinde birkaç kişinin bizi seyrettiğini fark ettim. Çocukların aileleri de inanmamışlardı, içeriye girmeden bir süre izlediler, çocukların eğlendiklerini görünce biri içeriye geldi, bana yemeklik malzemenin ne olduğunu sordu, sonra “birazdan destek getiriyorum, siz devam edin” dedi ve hızla gitti.

Herr Heftrich birazdan büyük bir torba içinde etler, pirzolalar, sosislerle geldi. Çocuklardan birinin babası, eski bir antrenör ve Frankfurt’un toptancı et tüccarlarından biriymiş. Onun destekle geldiğini gören aileler de mangala katıldılar, eski günler, yarışlar anlatılmaya başladı. Sohbet derinleşirken aralarında birbirlerine bir şey fısıldadıklarını sonra da anlamlı bir şekilde başlarını sallayarak memnun olduklarını ifade ettiklerini fark ettim.

Sonunda bana da söylediler. “Tıpkı eski günlerdeki gibi” diyorlardı. Zaman içinde takımdaki arkadaşlık ve ekip havası zayıflamış, neredeyse unutulmuştu. Mangal bitip evlerine giderken sırtımı sıvazlayıp omzumu yumruklayarak “iyi ki geldin, bizi daldığımız uykudan uyandırdın” diyorlardı.

O günden sonra Germania’da her vesile ile mangal yakıldı, “tıpkı eski günlerdeki gibi” insanlar bir araya gelip unuttukları sıcaklığı yaşadılar.

Tekrar günümüze dönersek, Halikarnaslı arkadaşlarımın Kanadalı Kürekçi hanımın etkilendiği bu özel sıcaklığın, beraberliğin, takım arkadaşlığının kıymetini hiç unutmamalarını diliyorum.