Biraz da Futbol

Gazetecinin emeklisi olmaz derler.

Olmuyor.

2011 yılında emekli oldum, ne meslek beni bıraktı, ne de ben mesleği bırakabildim.

43 yıldır spor yazarlığı yapıyorum.

Bu 43 yıl boyunca çalıştığım gazetelerde okuyucu, televizyonlarda da seyirci tuttuğum takımı bilmedi.

Çok soran oldu ama meslek etiği gereği söylemedim, geçiştirdim.

Sadece yakın dostlarım bilir.

Ben Fenerbahçeliyim.

Öyle renk körü değil ama.

Gönülden Fenerbahçeli’yim.

Yarışsever değil, futbolseverim.

O yüzden kazansa da, kaybetse de Fenerbahçeli’yim.

Futbolun egemenler tarafından toplumu uyutmak için bir afyon olarak kullanıldığının farkındayım.

Endüstriyel futbola karşıyım.

Paranın o güzelim amatör ruhu, rekabeti, seyir zevkini bitirdiğine inanıyorum.

Hani Metin Kurt diyordu ya.

“Futbol arsada güzel, borsada değil.”

Benim de görüşüm aynı.

Sermayenin girdiği her alan kirleniyor, yozlaşıyor, tekelleşiyor.

“Profesyonel sporun teknokratları, futbolu sırf sürate ve güce dayalı, mutluluğa boşvermiş, fantezinin gelişemediği, cüretin yasaklandığı bir spor dalı haline getirdiler.”

Eduardo Galeano, Gölgede ve Güneşte Futbol kitabında yazar bunları.

“Bir futbol yıldızı ayakkabılarını bağlama işini uzatıyorsa, bu onun ellerinin beceriksizliğinden değildir; olsa olsa cebiyle alakalı bir kurnazlık vardır işin içinde; büyük bir olasılıkla Adidas’ın, Nike’ın ya da Reebok’ın reklâmını yapıyordur.”

Ve ekler.

“İşadamlarının, teknokratların, bürokratların ve futbol sanayiinin fikir babalarının hayalini sık sık kurdukları şey nedir? Bu hayal giderek gerçekleşmektedir, çünkü her geçen gün futbolcular robotlara daha fazla benzemektedirler.”

Robotları izlemek zevk vermiyor bana.

Tıpkı Dünya Kupası’nda ofsayt mı, değil mi konusunda karar veren yapay zekanın zevk vermediği gibi.

Neyse.

Şampiyon olan Galatasaraylı dostlarımı tekrar kutlarım