Arama Sonuçları: tunç şanad

Küçük bir bisiklet adeta bacağını yalarcasına yanından hızla geçti. Beş-altı yaşlarındaki çocuk sıkı bir fren yapıp, üzerinden atladı ve bisikleti olduğu yere öylece bıraktı. Kamelyaya doğru yönelirken Murat, ardından yaklaşmakta olduğu çocuğa seslendi, “Hey, bisiklet öyle yere fırlatılmaz!” Çocuğun onu duyduğu falan yoktu. Bankın üzerinde bulduğu ile ilgileniyordu. Adam tekrar...

1985’i 86’ya bağlayan yılbaşı… Bir grup arkadaş o seneler için pek de alışık olunmadık bir tatil programı yapıyoruz. Üç geceliğine Bodrum’a gideceğiz. Katılanların hepsi değişik çevrelerden benim arkadaşlarım; çok azı daha önceden birbirlerini tanıyorlar ya da benim bulunduğum bir ortamda karşılaşıp tanışmışlar. Kimler yok ki; gazeteci, modacı, ceza avukatı, ajans...

Kızarmış ekmek kokusu ile uyandı. Barda tanıştığı kadınla geceyi geçiren erkeklerin sabah kahvaltısı hazırlaması pek de alışılmış bir şey değildi. Hâlâ uyanmamışsa uyandırılır, adam işe geciktiği için kadının biran önce çıkması gerektiği söylenir, mümkün olabildiğince nazik davranarak hemen giyinip evi terk etmesi sağlanır, rol yapabilme kabiliyeti oranında inandırıcı bir şekilde...

Eymen, babasının istediği bazı işleri halletmek için birkaç günlüğüne şehre gitmişti. Kimi pürüzler çıkınca kalış süresi uzamış, ancak dönebilmişti. Kentte kaldığı sürece Defne’yi her gün telefonla aramış, ilk gün görüşebildikten sonra diğer günlerde hep ulaşılamıyor mesajı ile karşılaşmıştı. Meraka kapılmış, telefonunun bozulmuş olduğu ve tamiri için servise verdiği düşüncesiyle endişesini...

Seninle Yaşlanmak İstiyorum Beşiktaş’tan Akaretler’e doğru döndü ve yokuşu çıkarken telefonunda daha önce hazırladığı kısa mesajı açıp, gönder tuşuna bastı: “Bir iki dakikaya kadar oradayım.” Türkan, Teşvikiye Camii’nin duvarına bitişik, köşedeki kafede çayını yudumlarken, telefonuna düşen mesajın uyarı sesini duydu. Okudu ve son ısmarladığı çayın ardından hesabı ödemiş olmakla ne...

Aslına bakarsanız şu imza günleri satışı artırdığı için iyi oluyor tabii… Ama bazen öyle yazarlar geliyor ki; onları kitapevinin alt katındaki küçük odamda ağırlarken zaman geçmek bilmiyor. Egoları şişik adamlar, narsistliği tavan yapmış kadınlar… Ama şu Behzat Divitmen’i çözemedim doğrusu. Bütün o muhteşem oyunları yazan kişinin Stratford’lu William Shakespeare olduğuna...

Cansu, o gün kurye ile gönderilmiş ilk bölümün senaryosunu okuyup bitirince, büyük kahve kupasından son bir yudum daha aldı. Yıllar önce sinema seyircisinin büyük beğenisini kazanmış Kırık Mimoza Dalları filmi bu kez televizyon dizisi olarak çekilecekti. Orta yaş ve üstündeki seyirci filmi gayet iyi hatırladığı için dizinin başarılı olmaktan başka...

İş hanındaki ofisin kapısını açıp, içeri girdi. Ertesi gün bayram olduğu için sekreterin dışındaki personele izin verilmişti. O ise, şehir dışından gece yarısı gelmiş, tatil günleri başlamadan bitirilmesi gereken birkaç işe bakmak istemişti. Kıza selam verip, masasına geçti ve çalışmaya başladı. Yarım saat geçmemişti ki, içeri resmi kıyafetli iki polis...

Yahşi’deki evinden yola çıkan Rana, denizi soluna alıp, keyifli bir sürüşle 10 kilometrelik yolu 15 dakikada almış, Akyarlar’a varmıştı. Arabasını önüne park ettiği evin zilini çaldı. Sade bir kıyafet ve az makyajına rağmen yaşından çok daha genç gösteren Çiğdem, kapıyı gülümseyerek açtı. “Hoş geldin…” kelimesini uzatarak söylerken arkadaşına sarıldı, “Gel...

Reha’nın masasındaki telefon iç hattan arandığını belli eden bir zil sesiyle çaldı. Özel asistanı, yarım saat sonra havalimanına doğru yol çıkması gerektiğini hatırlattı. Sonra “İnsan kaynakları yeni şoförünüzü işe başlattı efendim. Sizi o götürecek. Öncesinde özlük dosyasını görmek ister misiniz?” diye sordu. “İyice araştırdılar değil mi Behiye?” dedi Reha, “İşinin...

“Her zamanki gibi bu hikâyemizde de mekânlar, kişiler ve olayların gerçeklerle uzaktan yakından bir ilgisi yoktur, tamamen hayal ürünüdür.” Bir zamanlar dünyanın çoook uzak bir ülkesinde… Jay, karanlık bahçede titreyerek büyükçe bir çuvalı arkasından sürüklemeye çalışıyordu. Duvara ulaşınca hızla inip kalkan göğsünün biraz olsun normale dönmesini beklerken, etrafı kolaçan etti....

Program yapımcısının masasının karşısındaki koltukta daha dik oturdu Ufuk Kadimnur… “Bak Pınar!.. Bunca yıldır birlikte çalışıyoruz, şu kadar zamandır bu programı yapıyoruz. Hangi şehre, hangi memlekete git dediyseniz itiraz etmeden gittim. Michelin yıldızına doyamayanından kuytu bir sokağa gizlenenine kadar her türlü restorana girip çıktım. Ama, bunca yıllık tecrübeme bir defa...

“Cehalet, mutluluk aslında; yani eğer hiçbir şey bilmiyorsan, acı da duymazsın. Üstün zekâ acıdır; acı verir insana.”   1985 yazının son haftalarıydı… Havanın sıcak olmasının yanı sıra yoğun bir rutubet vardı. Otobüsün ön kapısının merdivenlerine ilk adımını attığında çakan şimşek otogarın loşluğu içinde sadece bir an kadının yüzünün bir yanını...

Görevli genç kız koridorun bitimindeki ağır kapıyı açınca, Zeynep stüdyoya girdi. Spotların ışığı gözlerine vurduğundan bir süre etrafını seçmekte zorlandı. Koltuklarında oturan seyircileri göremiyordu, ama programın ünlü sunucusu Cüneyt Sorgucu stüdyonun ortasındaki karşılıklı iki berjerden birine oturmuş onun gelmesini bekliyordu işte. Yerine doğru ilerlerken alkış bir yana dursun, çıtını bile...

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal, pireler berber iken, ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken, anam düştü beşikten, babam yuvarlandı eşikten. Biri kaptı maşayı, döndüm dört köşeyi. “Orada ne var?” dediler; bir köy kurmuş insancıklar. Siz deyin Bodrum’a yakın, ben diyeyim uzak mı uzak. Köyün bir ağası...

Kerem, hastanenin B2 katına inmiş, kan bankasının bulunduğu bölüme doğru yürüyordu. Başı önüne eğik olmasa, karşısından gelen biri ne kadar üzgün ve ne çok düşünceli olduğunu kolaylıkla anlayabilirdi. Kısa koridorun köşesini dönerken aksi istikametten gelen biri ile çarpıştı. Ufak tefek kadının saçları adamın çenesindeki sakalı sıyırıp yüzü göğsüne çarptı. Kerem,...

Kaleden Halikarnas’a uzanan Cumhuriyet Caddesi’nin ortasından denize doğru döndüler. Kıyıdaki açık kafeye girerken Mustafa “Ben kola içeceğim” dedi. Adam, çocuğun teyzesi olsa buna razı olmazdı diye düşündü ve hemen gözüne çarpan tezgah üzerindeki limonata makinesini gösterdi, “Ben olsam bunu seçerdim.” Mustafa, içinde buz gibi limonatanın döndüğü cam fanusun dışındaki buğulanmayı...

Tolga, birkaç müstakil evi çevreleyen kısa duvarın yanına arabasını park ederken mırıldandı: “Uzun bir yolculuk oldu…” Kontağı kapattıktan sonra eliyle ensesini ovuşturdu, başını sola sağa yatırıp rahatlatmaya çalıştı. İstanbul’dan yola çıktıktan sonra direkt Bodrum’a gelseydi bu kadar yorulmazdı, ama İzmir’e uğrayıp birkaç işi halletmesi gerekmişti. Gece yarısını geçmiş, saat neredeyse...