Etiket: Serap Eflanlı Bodrum Gündem yazıları

Yaş aldıkça özel günlerden iyice uzaklaşıyorum. Anneler Günü’nde, aramaktan, aranmaktan bir miktar rahatsızlık duyuyorum mesela. Erken yaşta, annesiz kalmış bir anneyim. Dolayısıyla da onaltı yıldır el yordamıyla annelik ediyorum kızıma. O bir şey yapıyor, ben korumacı yanımla, ona doğal olarak duyduğum sevgi ve ilgiyle bir şeyler yapıyorum karşılığında. Kimse bilmiyor...

30’larımın ortalarındaydım, varsa eğer öyle bir şey, biyolojik saatim falan da çalmamıştı. Her gördüğü 50-60 santimlik varlığa (cüceler dahil) sarılan, emzirme ateşiyle yanıp tutuşanlardan değildim. Son derece anlamsız bulduğum cümlelerden biri “bedenim istiyor”, bir diğeri de “valla bizim çocuk, kardeş istiyor”du. Benim içinse “bazı şeylerin fikri güzel” diyebileceğim bir durumdu....

Büyümüyor mu acaba? Küçük bir kız çocuğu gibi gölgesi hâlâ. Biraz yorgunluk ve hüzün oturmuş gözlerine ama hınzır, muzip ışıklar çakıyor yine de. Bir şeyler eksik gibi; ma tam gibi de duruyor, bir yandan. Net, dertsiz, hayatı, insanları ve en çok da kendini olduğu gibi kabullenmiş hissi veriyor… hep bir soru işareti...

Bildiği ne varsa, el yordamıyla, kısmen usta çırak ilişkisiyle “öğrenmiş” biri olarak, “herkes işini yapsın ve iyi yapsın” demeyi hak biliyorum kendime. Ben, dalgacı, alaycı, “güzel olduğum kadar, küstah” da olabilen biriyim. Özünde alaylı’yım. Yani, ne demek istiyorum; bir başlangıç hikâyem var, bu hikâyenin içinde bana değmiş herkesten iş hayatıyla...

Çok oldu görüşmeyeli, “bu kadar ara vermezdi” diyerek, toparlanıp dikiliverdim kapısına; evde olmama ihtimalini hiç düşünmeden. İlk çalışta açıverdi kapıyı aydınlık gülümsemesiyle. Ne iyi ettin de geldin; ben de kaçışan kelimelerimi, duygularımı yakalamaya çalışıyordum. Söyleyecekleri olan anlatıcının, iyi bir dinleyici, ayağına gelirmiş, diyerek patlattı kahkahayı 🙂 Şerbet gibi oldu hava, ne güzel di mi? Ben Eylül’ü değil...

Uçuşarak, serin bir esintiyle geldi bugün. Her zamanki yumuşaklığından daha da yumuşaktı; muzipce gözlerime baktı ve seni konuk eden dostum sayesinde, anlatmadığım ama sezinlediğin bir şeyi yazmış olduğunu öğrendim. Aşk’ı “illüzyon” olarak tanımladığımı kimse bilmez, şaşırttın beni, dedi. O anlatmadan ve ben O’na sormadan kısa bir yazı yazıp yayımlamıştım. Suçluluk duygusu tam...

Yirmi yıl önce, iş nedeniyle tartıştığım bir arkadaşıma, “… ne demek istiyorsun, anlamıyorum…” dedim, o da bana “… anlamıyorsun, çünkü dinlemiyorsun…” yanıtını verdi. Hayatımın çeşitli zamanlarında duyduğum, o an için ayırdına varamadığım ama sonrasında, bugünün popüler söylemiyle, “aydınlanma ve farkındalık” yaşadığım cümleler olmuştur. İş arkadaşlıklarının, iş dışında da devam edebilmesi,...