ONU KARDEŞ BİLİRDİK ‘Bekir Akdeniz’ … /Hatice Yücel Yazıları…

Biz 1945 doğumlu eğitimciler birbirimize çok benzeriz. Bu, II. Dünya Savaşının kokusunu aldığımızdan mı yoksa tarım toplumunun içinden çıkıp yatılı-parasız okullarda okuduğumuzdan mı ya da mekanımızın havzası, suyu, toprağı, güneşiyle bağlantımızdan mı? Sanırım hamurumuzda hepsi var.

1968’de Bodrum Ortaokulunda on iki yıl çalışma arkadaşım Bekir Akdeniz’i kaybettiğimizde “Yazık ! Tam yaşam yorgunluğunu giderecekti. Haksızlık bu. Onu kardeş gibi bilirdik.” isyan sözcükleri çıktı içimden.

Datça’ya bugün yarın saat uzaklıkta bademlikleriyle ünlü yazı köyünde başlayan yaşam serüveni her gün yarım saat yürüyerek gittiği ilkokulu, sınavla alınan Ege’nin aydınlık kurumu, nice köy çocuğuna ışık olmuş Aydın Ortaklar Öğretmen Okulunda altı yıl parasız yatılı okuyarak, iki yıl da Eğitim Enstitüsünün matematik bölümünü bitirerek mesleğine ulaşır. Üç yıl Antalya-Kumluca’daki daha sonraki 38 yıllık öğretmenliğini de Bodrum’da tamamlar. Torununa bile başarısını aktarır.  İki kızını da en iyi noktalara getirdi.

Bodrum Belediyesinin bitişiğindeki tek katlı (L) şeklindeki Bodrum Ortaokulunda onu tanıdığımda Turgut Karabağlı’nın önderliğinde İsmail Tuna, Alaaddin Koç, Ali İhsan Yücel, İsa Angın, Mehmet Canikli, Ali Özcan, Rafet Gider gibi değerli öğretmen kadrosuyla bir eğitim imecesi-ailesi oluşturmuştuk. 1972’de aynı yerde lise de açılınca öğrenci sayımız 300’ü bulmuştu. O gün tek lise ve ortaokulken bugün özel okullarla on beşi geçen lise ve yirmi beşi geçen ortaokulla Bodrum’un nereden nereye geldiğini görebiliriz. Öğretmen arkadaşımızın koltukları yoktu ama ‘Türk Dili-Varlık’ en az iki tane gazete ve kitapları vardı, çoğumuzun abone olduğu.

Bekir Akdeniz lisenin matematikçisi olarak bilinir. Bodrum Lisesinin (1) numaralı öğrencisi Mustafa Çakmaklı “Azdık, özdük, Bekir Beyefendi adamdı. Biz istemesek de matematiği öğretti, sevdirdi. Ciddi, doğal, güvenilirdi. Ona ‘Hayır’ diyemezdik. Kişiliğiyle örnekti. Köy Enstitülüleri örnek almıştı. Ben 1975 mezunuyum. O yıllarda Bodrum Lisesi Türkiye genelinde önlerdeydi %70 başarılıydı. Dershaneler de yoktu”

1980’le Bodrum Lisesi de vurgun yedi. Allahtan Bekir onların içinde yoktu. O ağır, sağlam adımlarla ilkelerinden ödün vermeden yürüdü. Bodrum Öğretmenler Yardımlaşma Derneğinin, başkanlığını da, Öğretmenler Tüketim kooperatifini yürütmesini de, öğrenci yurdunun yapılmasında bulundu. Barış ve Yarbasan Yapı Kooperatifleriyle dostlarını ev sahibi yaptı. Emekli olduktan sonra Ali Genç-Mehmet Canikli ile ilk açtıkları “Yalı Dershanesi” nde örnek dershanecilik sundu. Ne var bunda diyebilirsiniz. Bence çok şey var. Önder olanın güveni, dürüstlüğü, akılcılığı, iş bitiriciliği var. Gerek hizmet, kooperatifçilik ruhu var. Aldatmaca-rant-zarar verme- bir verip on alma yok.

O günlerde aklımda kalan güzel şeylerden biri de Bekir’in önderliğinde yapılan bir çoğumuzun ilk kez gideceği “Mavi Yolculuk” gezisiydi. Beni tekne tuttuğu halde o yolculuğu unutamadım. Palamut Bükü’ne vardığımızda babasının eşekle köyünden bize taşıdığı sebzelerin, balın, taze nohutun tadı dilimde hala. Bekir oraların çocuğuydu. O gün arı oldu, kuş oldu, balık oldu Gökova sanki. Asırlık Günlük ağaçları gibi kaldı aklımızda.

Şimdi meçhule giden bir gemi alıp götürdü onu. Ama bizim yüreğimizde Knidos Feneri gibi yanıp sönecek. Doğduğu yer kadar doyduğu yere de eğitim emeği veren arkadaşıma-Kordelimize teşekkürler. O Ege’nin ve Akdeniz’in maviliklerinde yaşayacak.