Seçtiklerimle Sevdiklerimi Anmak

 “Hiçbir şey, acıdan daha hızlı gelemez.”
Bailey

“İçimdeki bütün vagonlar devrilir,
Bir kar yağar istasyonlara
Üşürüm.”
Nuri Can

“Birkaç damla gözyaşı / Kurumuş birkaç çiçek/
Ne kaldı elimizde / Buruk hatıralardan…”
Turhan Oğuzbaş

Ninem (Babaannem) benim Gülizarcan… Üzerimde en çok emeği olan kaliteli insan… Anılarıyla taptaze yüreğimde duran ve acısı bir türlü beynimden silinmeyen… O’nu 17 Ekim 1991’de yitirdim!

Gerisinde kalan güzellikler belleğimden silinmiyor. Hangisine anlatayım. Uzun, çok uzun olur. Onun için icaz edebi sanatlarına sığınarak yazdığım şiiri okuduğumda ağlarım! Bir bakıma rahatlarım! Yeri aydınlık olsun!

Ana Direğim Çöktü

– Ağıtsı şiir –

 Tam on bir yaşımda öksüz kalınca
Anam oldu, canım oldu Gülizar
Güneş solup karabulut sarınca
Babaannem, kucak açtı Gülizar.

Yaşam şerit şerit gözümde söndü
Anamdı, ninemdi direğim çöktü.

Garip köy çocuğu kente gelince
Yorgan kaydı, gönül çöktü, can nice
Anam! Anam! Sesim gidip gelince
Duyup geldi, sevip öptü Gülizar.

Gönül gücüm, ışığımdı o söndü
Anamdı, ninemdi direğim çöktü.

Üç güldük, koklayıp okşayan odur
Elimizden tutup dayanak olur
Yürek sevgisi sapasağlam durur
Gözüydüm, sakınırdı Gülizar.

Ağrı’daydım, üşüyordum, dünümdü
Anamdı, ninemdi direğim çöktü.

Anısı yürekte çörekli kor kor
Dayanmak kolay mı, gerçekten çok zor
Gözlerim sel oldu, ellerim mosmor
Geride yılların dimdik Gülizar.

Düşündükçe usum duruyor şimdi
Hem anamdı, hem canımdı, ninemdi.

Gülüm oldu, Gülizar’dan ad aldım
Işığımdı kaydı, yıldızsız kaldım
Sarsıldı evrenim, bozuldu bağım
Son solukta beni korur Gülizar.

Üç idik, çok olduk hep paralandı
Bizimle yâd elde hep yaralandı.

Ölümünü doydum on yedi ekim
Sarsıldı benliğim, titredi beynim
Geçmiş, şerit şerit gözümde benim
Acın ile perişanım Gülizar.

Toprağın bol, yerin cennet dileğim
Evrenimden çekip gittin direğim.

Yaşın doksan dörttü, yüreğin kırk dört
Yine üşüyorum, gel üstümü ört
Eridi, yok oldu gönlümdeki yurt
Boğazımda düğüm oldun Gülizar.

Beni mutlu görmek isterdi gönlün
‘Muhsin’im!’mi oldu, yine son sözün.

Muhsin Durucan

17.10. 1991

 *

Balzac diyor ki: “ Bir baba, kendi mutluluğundan çok, çocuklarının mutluluğu ile mutlu olur! ” Bunun etkisini en iyi babalar yüreğinde duyar. Babama olan duygularımı da dizelerimde aktarmaya çalıştım.

Babamdı O

Edemezdi beni görmeden
Sürekli onurlanırdı varlığımdan
Gülüydüm, Gül’ümü sorardı benden
Eseriydim, yüz akıydım da ondan
Sarıldığımızda tirim tirim titrerdi
Babamdı o.

Trakya’dan Anadolu’ya taşıdım hüznü
Can yolculuğu öncesi buluşamadık
Acı sicim sicim döküldü yüreğime
Son kez görmeden silemedim yüzünü
Ak giysinin bir ucundan al al sızdı içime
Babamdı o.

Yürekten bağlandığı toprakla yine bir
Ayrılışı acıttı içimi, saldırdı benliğime
Üzerine konuşlandı sap ezdiği döveni
Kürek kürek topraklandı anılar bir bir
Canlanan baharla bir yaşam sonlandı
Ninemin kollarında şimdi
Babamdı o…

Muhsin Durucan

02.04.1995

*