DENİZLE SEVİŞTİM?

Bu sabah Bodrum?dan yazıyorum size; begonvil ağacının fuşyası pencereden el sallıyor, sıcağın inadına esen hafif rüzgar serinlikli bir ilham veriyor. Bitez?e tepeden kuş bakışı bakarken, ağustos böcekleri purchase Lamisil online bana sesleniyor: ?Hoş geldin!?. Canım Bodrumum hoş bulduk?

Her insan yaşamını yönlendirmeye meraklıdır. İsteriz ki hayatın ipleri elimizde olsun. Dileriz ki yıllarımıza fırtınalar, sert rüzgarlar denk gelmesin; gelse de biz buy Nexium o fırtınalardan etkilenmeden, yara bere almadan çıkalım, rüzgarları alt edelim. Arzu ederiz ki zamanın esiri olmayalım, biz zamana hükmedelim? Nafile bir çaba! Madem bu çaba sonuçsuz, o zaman yaşamın bize dayattıklarını hafifletmek gerekir.

Deniz insanıyım, Bodrumlu oluşumdan olsa gerek ruhum bir yelkenli misali denize âşık. Bu aşk öyle sporundan ya da mekânından değil. Yeşilinden, mavisinden, rüzgar beni nereye götürürse oraya gidiyorum türünden çünkü tıpkı bir denizci gibi ben de misafirim bu dünyada? Benim teknem ise yaşadığım hayat.

Evet, belki tekneyi güvenli biçimde durdurmak için ?faça flok? yapmayı, yön değiştirmek için ?orsalama?yı, yelkeni ?trim? etmeyi veya temel gemici bağlarını bilmiyor olabilirim ama doğuştan bir denizciyim ve ruhum yelken açmayı seviyor. Yarınlara yelken açıyorum; sevgiye, dostluğa, insana ve hayata. Ben iflah olmaz bir rüzgâr avcısıyım. Rotada dümen tutmak, teknenin en çok sevdiği seyir olan ?rüzgar üstü? seyirde gidebilmek için yelken ıskotalarını iyice çekmem gerekir. Benim yelkenimin ıskotaları, Marco Polo?nun ?Geziler Kitabı?, Selim İleri?nin ?Her Gece Bodrum? romanı; Enis Behiç Koryürek?in ?Gemiceler? şiirindeki: ?Biz dalgalar, fırtınalar kahramanı yiğitleriz. Ufuklardan ufuklara haber sorar, gezeriz. Güneşlerde uyuklayan yamaçları, kalbi durgun yamaçları bıraktık. Gölge veren ağaçları sevmiyoruz biz artık. Sevgilimiz, ey deniz!? mısralarıdır. Bazen de, Ali Mümtaz Arolat?ın ?Bir Gemi Yelken Açtı? şiirindeki: ?Bir gemi yelken açtı hayal iklimlerine, civarından çığlıkla yorgun martılar kaçtı; online casino rüzgar sürüklenirken derinlerden derine, hayal iklimlerine bir gemi yelken açtı.? dörtlüğüdür. Saydıklarımı bilmeyen asla bir denizci olamaz. Hayata yelken açamaz.

Ne zaman Bodrum desem, işte böyle bir hayat felsefesi de eklenir ?düşün?lerime. Düşünmek yetmiyor yaşamak gerekiyor. Ben Bodrumu, Cevat Şakir?in dediği gibi ?aklımı tepe başında bırakıp? – geceleri sabaha katıp hissetmeden yaşayanlardan değilim. Gelmelerin dönüşleri olan, günü cheap doxycycline geçirenlerden hiç değilim. Benim Bodruma gelişlerim memleketime gelişlerimdir, özüme kavuşmalarımdır. Sevdalısı olduğum denizle bütünleşmektir. Felsefemin doğduğu geliştiği toprağımdır. Ruhumun temelindeki ateştir. Neşemin suyudur! Bu bedene üflenen nefesin havasıdır?

Dayanamıyorum, erkenden kalkıp Bitez yalısına koşuyorum. Yalının köpekleri eşlik ediyor bana. Geçen yıldan tanıdık geliyorum; hatta Karabaş dediğim bir tanesi var ki sanki sırıtıyor: ?Biz senin ifadeni almıştık, yenilen pehlivan doymazmış misali bir hatunsun anlaşılan? diyor. Koşuyoruz hep birlikte, yine beni yeniyorlar. Ter içinde kalıyorum; zaman deniz zamanı; denizle sevişme, deniz canlıları ile cilveleşme zamanı. ?Coz? ediyor tenim, sıcağım serin denizle bütünleştiğinde ben mavilikte yok oluyorum. Ne çok özlemişim denizi, balık sürüsüne takılıp yüzmeyi, kumsalı?

Ne çok özlemişim nefes almayı!