İPE GÖNDERMEK / İPTEN ALMAK

buy isotretinoin Olay, Güneydoğumuz’un güzel ili Gaziantep’te geçiyor. Herhangi bir ilde de geçebilirdi. 22 yaşındaki Emine ile 26 yaşındaki Fethi nişanlanıyorlar. Fakat ailelerde berdel geleneği var. Aileler geleneğe göre Fethi’nin kızkardeşi 19 yaşındaki Naime ile Emine’nin 20 yaşındaki erkek kardeşi İbrahim’i de birbirleri ile nişanlıyorlar.

Problem de bundan sonra başlıyor. Sonradan gelenek icabı nişanlanan kardeşler anlaşmazlığa düşüp evlenmek istemediklerini ailelerine söyleyince, aileler Emine ile Fethi’yi de birbirlerinden ayırıyorlar. Fethi’yi çok seven Emine de ayrılığa dayanamayıp kendini odasında asıyor.

Buraya kadar yaşananları yeterince insanlık dışı bulmayanlar için hikâye devam ediyor: Kızının kendisini asmış olduğunu gören baba, “üzerinden parmak izim çıkar, ben astım sanırlar,” diye kızını ipten çekip almaz ve 112’ye telefon eder. Olay yerine yaklaşık 4-5 dakika sonra gelen ambülans Emine’yi ölmüş olarak bulur. Kalp şoku yaparlar, kalbi çalıştırırlar, ancak beyin oksijensiz kalmıştır, ertesi gün ölüm gerçekleşir. Doktorlar “Önce ipten indirilip sonra ambülans aransaydı Emine büyük ihtimalle şimdi yaşıyor olurdu,” derler. buy vardenfil online

İnsanın kanını donduran bu olay, 2010 Türkiye’sinde, büyük şehirlerimizden birinde gerçekleşmiştir. İşin kötü tarafı, herkes bu olaya “sevgilisinden ayrıldı, kendini astı,” gözü ile bakmaktadır. Halbuki denklemin sonucunun mutsuzluk olacağı baştan bellidir. Ya abla ile ağabey evlenecek, küçük kardeşler mutsuz olacaktır; ya da herkes ayrılacak, abla ile ağabey mutsuzluk girdabında boğulacaklardır. Kızının ipte sallanan bedenini başı derde girecek diye ellemeyen baba, bu durumda kızını o ipe kendisi asmış olmamakta mıdır? İstediği olmuştur; cansız bedeninde parmak izi yoktur; ancak kızının boynuna geçirerek kendisini astığı o kahrolası “gelenek” zincirinde tüm berraklığı ile parmak izlerini görmek mümkündür.

Bu sorunu çözmedikçe ister yollarımız tertemiz olsun, ister yolsuzluklar sıfıra insin, isterse her hastaya bir doktor düşsün. Ne gam..! Bizler, bu toplumu oluşturan bireyler olarak, daha güzel bir dünya için neler yapabileceğimizi kendi içimizde aramadığımız sürece, “mutluluk” ancak ve ancak turizm dergilerinde iç geçirerek baktığımız sahillere benzeyen bir hayal ülke olmaktan öteye gidemez.