Bizim “Öldürülen Gazeteciler” diye bir günümüz var biliyor musunuz?

Ülkelerin ve hatta dünyanın bile özel gün ve haftaları var. Dünyanın Kadınlar-Sağlık- Avukatlar-Gazeteciler ve benzeri günleri varken ulusala indirgediğimizde bizde maşallah neredeyse her günümüz özel bir gün. Bazen aynı güne birden çok anlam atfedip her biri için ayrı ayrı etkinlik bile yapıyoruz. Bir de kimselerde olmayan bir günümüz var ki akıllara zarar “6 Nisan Öldürülen Gazeteciler Günü”…

Kesin bizi kıskanırlar “6 Nisan Öldürülen Gazeteciler Günümüz” yok diye…

Yazarken benim canım acıdı, okurken sizin de canınız acıdı mı bilmiyorum. Güzel ve bir o kadar da kaderine terk edilmiş canım ülkemde öldürülen gazetecilerimiz için bir günümüz var. Niye böyle yazdın, bak ne güzel onları da unutmayıp özel bir gün belirlemişler diyebilirsiniz. Benim canımı acıtan öldürülen gazetecileri anmak için özel bir gün belirlenmesi değil ki! Biricik ülkemde o kadar çok gazeteci öldürülmüş ki onları anmak için gün bile gün belirlemişler, daha ne oldun. Öldürülen tek bir gazeteci olsaydı muhakkak ki o günün adı Hasan Fehmi olurdu. .  İşte Hasan Fehmi Bey’in öldürüldüğü 6 Nisan günü, 2005’ten bu yana ‘Öldürülen Gazeteciler Günü’ olarak kabul ediliyor.

Serbesti Gazetesi’ndeki eleştirel yazılarıyla tanınan, 6 Nisan 1909 yılında düşünceleri ve yazdığı yazıları nedeniyle Galata Köprüsü’nde vurularak öldürülen Hasan Fehmi Beyden sonra bu topraklar 76 korkusuz kalemin katledilişine tanıklık etti. Tanıklık etti diyorum çünkü pek çoğunun katilleri ya bulunamadı ya da bulunmak istenmedi. Hasan Tahsin, Abdi İpekçi, Turan Dursun, Bahriye Üçok, Uğur Mumcu, Hrant Dink  gibi en çok duyduklarınızın dışında diğerleri tarihin tozlu sayfalarında unutulup gittiler bile. Gazeteci Uğur Mumcu, 24 Ocak 1993’te evin önünde bombalı saldırıyla katledildikten sonra eşi Güldal Mumcu’nun katilerin bulunması için verdiği mücadelede adaleti sağlaması beklenen mekanizmanın kendisine verdiği “Bir tuğla çekersem duvar yıkılır” cevabında olduğu gibi.

Biz gazeteci için söylenebilecek en güzel söz “Ölür ise ten ölür/ Canlar ölesi değil”

Yunus Emre’nin güzel dörtlüğünde “Ten fanidir can ölmez/ Çün gitti geri gelmez/ Ölür ise ten ölür/ Canlar ölesi değil” de anlattığı gibi fikirleri öldüremezsiniz. Bu sistemin çarklarını kuran, yöneten ve hatta koruyanlar da bilir ki bir gazeteci sadece vurularak öldürülmez. Susturularak,  yazamaz, çizemez, konuşamaz ve hatta ekonomik olarak yaşamını sürdüremez hale getirilerek de öldürülür.  Bunu; gücü eline alan ve onun cazibesine kapılıp kaybetmek istemeyen ve hatta zamanla gücün bağımlısı, kölesi haline gelen tüm zihniyetler kullandı ve kullanmaya da devam etmekteler. Bunların ideolojileri ister solcu, ister sağcı, isterse muhafazakar olsunlar sonuç kaçınılmaz biçimde hep aynı oluyor.

31 Mart seçimlerinden sonra ulusalda ve yerelde gücü eline alanlardan hangilerinin her ne olursa olsun mesleğini hakkıyla yapmaya çalışan gazetecilere karşı nasıl davranacaklarını her beraber göreceğiz ama gördüklerimiz karşısında da sessiz kalmayacağız. Çünkü bizim de polis gibi, doktor gibi kamusal bir iş yaptığımız bir gerçektir. Biz sizden aldığımız güçle sizler için sahadayız. Seldeyiz, yangındayız, eylemdeyiz… Sizden aldığımız güçle yolumuza devam ederiz. Bedensel, ruhsal, sosyal ve ekonomik olarak hayatta ve ayakta olduğumuz güzel günlerde görüşmek üzere…

Hadi bu defa sevgili meslek büyüğüm Özcan Özgür gibi yazımı konuya uygun bir sözle bitireyim; “Böbürlenme padişahım, senden büyük Allah var… “

Öldürülen Gazetecilerin her birini rahmetle anıyorum