KİM ÇOCUK, KİM ANNE, BELLİ DEĞİL…

30’larımın ortalarındaydım, varsa eğer öyle bir şey, biyolojik saatim falan da çalmamıştı. Her gördüğü 50-60 santimlik varlığa (cüceler dahil) sarılan, emzirme ateşiyle yanıp tutuşanlardan değildim. Son derece anlamsız bulduğum cümlelerden biri “bedenim istiyor”, bir diğeri de “valla bizim çocuk, kardeş istiyor.” Benim içinse “bazı şeylerin fikri güzel” diyebileceğim bir durumdu. Birinin bana ihtiyaç duyma halinden, bunun düşüncesinden bile rahatsızlık duyuyordum, diyor; gözlerimin içine bakarak.

Bakışlarımdaki “nasıl bir annesindir acaba?” sorusunu fark etmiş olmasının şaşkınlığını üzerimden atamadan, bu sorunun cevabı bende değil aslında, ben sana nasıl bir anne olduğumu değil, anneliği nasıl öğrendiğimi, hâlâ da öğrenmekte olduğumu anlatabilirim dilersen. Önce kahvelerimizi yapayım, içimden geçenleri gözlerimden gören halinin verdiği telaşı dindireyim izninle, dedim. Telaşlanma dedi, senin gözlerinde, cevabını benim de merak ettiğim soruyu gördüm. Ama Türk Kahvesi’ne ve bir ince sigaraya hayır demem.

Elimde sade Türk kahvelerimiz ve tabaklarının kenarında birer ince sigarayla salona geri döndüğümde, O’nu, tebessümle, karnını okşar buldum.
Gününü, saatini, yaşanış biçimini, O’nun bana düştüğü anı, yazmayacağından emin olsam anlatırdım, ama şimdilik bende kalsın; ben olsam yazardım çünkü dedi; cümlesinin sonuna eklediği o bir türlü tarif edemediğim ama çok etkilendiğim gülümsemesiyle. O’nun, bende olduğu tıbben kanıtlandığı andan itibaren “anne”lik sıfatını kazanmıştım. Sevinç, telaş, coşku, olağanüstü bir duygu hali yoktu. Yapmam gerekenleri bilmek ve yapmak zorunluluğu vardı önümde. Hayır! Vaz geçmeyi hiç düşünmedim. Ara sıra içtiğim bir kadeh şarabı saymazsak -ki bence saymayalım- standart olarak, sigara ve alkol çıktı hayatımdan. Her ay düzenli doktor kontrolleri, yapılması gereken tüm testler, alınması gereken gıdalar ve vazgeçilmez folik asit.

Göğüsleri, karnının önünde giden bir hamileydim; bu hoşuma gidiyordu ama kocamla birlikte sokaklarda dolaşmaktan rahatsızdım, “işte bu” der gibi 🙂 Yeterli süre geçti, gelmesi beklenen gün geldi. İstanbul’un ender güneşli sonbahar sabahlarından birinde, rezervasyonu önceden yapılmış hastane odasına yerleştik, sonra “haydi gidiyoruz” dediler. Doğum değil, alınanın sana verildiği bir ameliyattı yaşadığım. İki saat sonra, bugün, ilk fotoğraflarına bakıp, kıpkırmızı halini görünce kendisini, “bu ne be! itfaiye arabası gibiymişim” diye tanımlayan, üzüm gözlüyü kucağıma verdiler. O zamanlar üzüm gözlü değildi; sonradan oldu diyerek, kahvesinin son yudumunu içti keyifle.

Tahmin edeceğin gibi, görür görmez içimden ılık ılık bir şeyler akmadı. Daha çok komik, tedirgin edici, endişe verici yine heyecanlı bir durumdu. Yeni bir iş gibiydi. 15 yıldır sürekli notlar alarak çalışıyordum; dolayısıyla iki yıl boyunca, emmesinden, s*çmasına, sağlık bilgilerinden, uyku saat ve sürelerine kadar her şeyin yazıldığı defterleri oldu. Mutfak, yarı laboratuvar havasında, genel hijyen AB standartlarındaydı. Eve gelenlere galoş ve bone giydirmiyordum ama, ellerini yıkamaları ve O’nu öpmemeleri şarttı tabii ki. Benim paranoyak olmam, O’nun mikrop kapmayacağı anlamına gelmezdi değil mi? dedi ve hoş bir kahkaha attı. İlk doğum gününde, dedesinin, O’na kremalı pastadan yedirdiğini gördüğüm an, hışımla ellerinden alıp, “siz O’na sevginizi verin, ne yiyeceğine ben karar veririm” terbiyesizliğini bile yapmıştım. Hatırladıkça utanırım o ândan…

Bir sigara daha içsem rahatsız olur musun? diye sordu samimiyetle. “Hayır, hatta bugün hovardalık edeyim, ben de bir tane daha içeyim” dedim.

…………………………….

Sonra o planlı programlı günler geçti, ben sakinleştim. Büyükşehir’deki hayatımız, O’nunla birlikte bir sahil kasabasına evrildi. Baş başa kalışımızla birlikte, O’na aşık oldum! İnandığım tek “aşk” biçimi budur. Gerçektir, saftır, hesapsızdır, sağlıklıdır. İlişkimiz ilerledikçe kalbine, ruhuna, zekâsına duyduğum hayranlık artmaya, O’na bağlanmaya başladım. Benim O’na kattıklarımdan çok, O’nun bende yarattıklarıyla ilgiliyim. Beni neden anne olarak seçtiğini bilmiyorum ama O, bende derinlerdeki bir boşluğu dolduruyor ve O’nun bundan haberi yok; ne güzel di mi?

Bir gün denk gelir de, “nasıl bir anne olduğumu” O’na sorarsan, söylediklerini bana da anlat olur mu? dedi ve sıcacık elini yanağıma hafifçe dokundurarak gitti.