Ülkü Tamer’in Ardından/GÜNEŞ TOPLA BİZİM İÇİN…

Hatice Yücel/Eğitimci

Çağdaş topluma ulaşmada sanatın vazgeçilmezliğine inana derneğimiz ÇYDD, eğitimin içine tiyatroyu da yerleştirmiştir. İnsanın, insanla, insanca yaptığı bu eski sanat dalı, ruhların şifa kaynağıdır. Ülkemizin ve ulusumuzun son yıllardaki yangın yerinde ve hoyrat dünyamızda tiyatroya ne kadar da ihtiyacımız var hepimizin.

İşte bu yıl dokuzuncusunu gerçekleştirdiğimiz ortaokul ve liseler arası, Yarımada çapındaki tiyatro şenliğimiz sonuç olarak umut vericiydi. İki güne yayılan şenliğe 20 okul katıldı. 250 çocuk sahneyi paylaştı. Bine yakın izleyicisi vardı. Seçtikleri oyunlarda sorunlarımızı sergiliyordu. “Pırtlatan Bal’dan başlayıp, “Sınavsız Hava Sahası”,  “Ah Şu Gençler”, “Komşu Köyün Delisi”, “İzmir’in Dağlarında Çiçekler Açar”,  “Truva İçinde Vurdular Bizi”, “Havva ile Adem”…Gerçekleri ve sorunlarımızı iyi saplamışlar. Tiyatronun sesi, sözü, ışığı, oyuncusu, yönetmeni, izleyicisi, sahnesi, dekoru ve kostümleri ile bütünleşen bir imece gösterisi olduğunu yaşadılar. Bir ocak başında gibiydiler. Dostlukları pekişti, güldürdüler, düşündüler, sorguladılar. Çocuklarımız ve öğretmenlerimiz beklentilerimizin üstünde ilgi gösterdiler ve çaba harcadılar. Teşekkürler her birine.

Bu çabaların yerine yerini bulabilmesi için kurallara uygun bir tiyatro binasına da ihtiyacımız var. Ayıp oluyor, yazık da. Çocuklarımıza da, oyuncularımıza da, Bodrum’a da ülkemize de…

Bu yılki şenliğimizi sonsuzluğa uğurladığımız tiyatro sanatçılarımız Münir Özkul, Turan Özdemir ve Yılmaz Onay anısına yaptık.

Onlara alkışlarımızı sürdüreceğiz…

Tam bu yazma başlamıştım ki; şair, çevirmen, oyuncu, yazar, gazeteci Ülkü Tamer’in acısını duydum. Yazımı da onunla götürmek istedim, daha doğrusu bunu borç bildim. 1978 yılları.

Bu günlerin taşlarının döşendiği yıllar. Üniversiteler de sağ sol çatışmaları, sokaklarda öldürülen gençler, faili meçhul cinayetler, sürgünler, hapisler, krizler, korku ve şiddet gündelik olmuş, huzur aranıyor. Yaklaşan tehlikeyi seziyoruz. TÖB-DER en çekinilen öğretmenler örgütü. Bodrum Ortaokulunun genç Türkçe öğretmeniyim. Dünya çocuk yılı nedeniyle etkinlikler düzenleniyor. TÖB-DER öncülüğünde çocuk kitapları paneli düzenliyoruz. Panelistler Yaşar Kemal, Ülkü Tamer, Erdal Öz, Mıstık, Suudi İlkurur, öğretmenlerden Süleyman Pamili ve ben Sevgi Kavcar adlı bir öğrencimiz ve bir işçi temsilcisi olan velimiz. Yer Eski Kilise binası (veya eski Halk Eğitim Merkezi), başka toplantı yerimizde yoktu. Ülkü Tamer o yılların en etkin çocuk dergisi, Milliyet Çocuk Dergisi temsilcisi olarak katılmıştı. O konudaki çabasını ve amacını dinlemiştik. Ayrıca o yıl Milliyet Çocuk Dergisinin açtığı, çocuk haklarıyla ilgili öykü yarışmasına, Cumhuriyet İlkokulu 5. Sınıf öğrencisi olarak katılan oğlum Erdem Yücel, “Benim Dünyam” adlı, eğitim hakkını savunan öyküsüyle birinci olmuştu. Ülkü Tamer imzalı yarışma sonuç belgesini ve “Milliyet Arkadaş Çocuk Kitapları’nı ondan almıştı.

İşte o gün, bu gündür, Ülkü Tamer’in bizim aileye nasip olan sanatçı dokunuşunu unutmadık. Yaşantımıza kattık. Bize rüzgâr oldu, ışık oldu, yol oldu.

Gaziantep’te başlayıp Bodrum Gümüşlük’te son bulan yolculuğuna epey şey katmış. 12 yaşında yazdığı bir perdelik oyundan başlayarak, özellikle şiire ve Türkçe’ye çok katkısı olmuş.

“İçime Çektiğim Hava Değil gökyüzüdür” derken, ona göre şiir gecenin kardeşi, gündüzün annesi, ölümün gölgesi, yaşamın örtüsü, çocuğun savunmasıdır.

Ülkü Tamer; sen Gümüşlük’e Gümüşlük sana yakıştı…

Işıkla, mavi ile kal…

Sen hep varsın anılarımızda ve yaşamda…